Het Liefdeshotel

Afgelopen weekend hebben we even niets aan het huis gedaan. Daar hadden we een goed reden voor, Benny en ik zijn namelijk al weer een jaar een setje. Dat wilden we natuurlijk even goed vieren. De keuze viel op Vlieland. ‘Daar is toch geen kont te doen?’ hoor ik jullie lezers denken. Dat klopt. En dat was nou precies wat we zo aantrekkelijk vonden. Even weg van alles, geen auto’s, frisse lucht, mooie natuur, huurfietsen en een goed bed.

Burgertruttigheid van de bovenste plank zo bleek. Want we waren niet het enige stelletje in hotel Golfzang. Blijkbaar is het ‘uitwaai arrangement’ populair onder tortelduiven van alle leeftijden. De hotelkamers waren niet helemaal geluidloos. We konden onze buren luid en duidelijk horen. De eerste nacht dacht ik even dat ze zich in kamer vergist hadden en bij ons binnen stonden. Maar nee, dit stel had ondanks een baravondje wel de juiste sleutel bij de juiste deur in het slot gestoken. De geluiden die hij produceerde leken nog het meest op die van een briesende hengst, en zij maakte geluiden van een hitsige merrie. Ik zette mij dan ook al schrap voor een heftig feestnachtje. Gelukkig deed de alcohol zijn werk en was het op een enkel kenmerkend kuchje na al snel stil. Benny sliep overigens overal onverstoorbaar doorheen.

De volgende ochtend hadden we een prima ontbijtbuffet in een pittoresk eetzaaltje. Na het eten maakten we ons klaar voor een fikse wandeling. Want uitwaaien zouden we. En hoe burgerlijk ook, het was echt even lekker. Door het bos en de duinen, zo naar de kust. Toen het tijd was voor een koppie thee en een bak soep kwamen we in de strandtent dezelfde stelletjes tegen die we ook al bij het ontbijt troffen. Hmmm, het eiland is dus klein. Hoe klein werd benadrukt tijdens het avondeten in restaurant Plezant waarvan iedere gast een kortingsbon van 10% kreeg (ik heb wat met kortingsbonnen).

Al dat wandelen maakt rozig, dus wij trokken ons ’s middags even lekker terug op onze kamer. Gewoon omdat dat kon. Maar niet lang nadat Benny lag te ronken kwam ons buurstel weer binnen. Om hun hitsigheid van de vorige avond in te halen, waarbij ze er geen enkel probleem mee hadden om mij mee te laten genieten. Ach, eigenlijk mag ik er niet eens over zeuren, die 10 minuten waren zo om. Na afloop weer dat kuchje, wat eigenlijk veel irritanter was.

’s Nachts kwamen ze weer vrij luidruchtig binnenwandelen. Dit keer verwikkeld in een stevige discussie waarvan het hoogtepunt toch wel was dat hij tegen haar zei: ‘Schat, we houden het wel gezellig he’. Maar ook hier hield zelfs het kuchje al vrij snel weer op.

De tweede dag keek ik dan ook uit naar het ontbijt. Ik was er zeker van dat ik het kuchje zou herkennen en dat het koppel zich zo zou verraden. Jammer genoeg is het najaar en liep de halve eetzaal te hoesten. Dus nu weet ik alsnog niet zeker of dat 50+ koppel nu echt onze speelse buren waren.