De notaris met het verkeerde beroep
Op 20 juli kregen we dan eindelijk de sleuteloverdracht. Ik kan me dit moment nog goed herinneren van het kopen van mijn appartement in Amsterdam, dat is toch even een mijlpaal. Hoe vaak kom je anders bij een notaris. Die sleuteloverdracht ging ook met enig vertoon en was zo’n beetje een aangelegenheid waarvoor je je pak of een mooie jurk aan zou willen doen. Verder heb ik weer beelden van zwaar geschept papier met watermerken, zegels en zwierige handtekeningen in vulpen op de documenten gezet.
De notaris in kwestie waar wij ons mochten melden zit in Spijkenisse of all places. In een flatgebouwtje waar we via een noodtrap naar de tweede verdieping moesten. Het stonk daar een beetje en het leek wel alsof er verbouwd werd, maar dan ’s nachts of zo want er was geen hond te bekennen.
We liepen samen het beetje armoedige kantoor binnen; een paar verlepte sanseveria’s die lang geleden misschien ooit fier rechtop hadden gestaan, koffievlekken in het sleetse tapijt, smoezelige bankjes waar wij als bezoeker plaats konden nemen. Enigszins teleurgesteld had ik al door dat ik hier geen chique zaken hoef te verwachten, onze spijkerbroek voldeed prima.
Meneer notaris had in ieder geval geen haast. Terwijl we al aan het overleggen waren dat ik eventueel tegen die tijd maar even naar de parkeerautomaat moest lopen om bij te vullen kwam er een grote kerel met een baard, enigszins terugtrekkende haargrens en een glimmend synthetisch pak van de ako met bijpassen pochetje door het halletje gestruind. Na een lekkere rochelende kuch stak hij joviaal zijn hand uit. ‘Welkom, welkom, dit is toch wel een grote dag niet?’ Of we maar mee liepen naar zijn kantoor. Daar kregen we een heerlijk kopje thee en cappuccino (met plastic roerstaafjes) voorgezet.
Toen de grote man met baard en synthetisch pak eenmaal zat begon de show. Het was een zeldzaam staaltje popie jopie gedrag. Gespreksonderwerpen werden door hem bepaald: het werk van Benny, het feit dat ik uit Amsterdam kom, mijn baan en natuurlijk het fan-tas-tische huis dat we gekocht hadden. Dit alles werd afgewisseld met een paar fijne anekdotes uit zijn eigen bestaan waarbij hij zo nu en dan wat dromerig wegkeek uit het raam. Maar toen trok hij ineens zijn serieuze gezicht, dus ik dacht nu gaan we dan eindelijk tekenen. Dat geneuzel duurde mij immers allemaal veel te lang, dus kom maar op met die vulpen.
Maar ik werd opnieuw teleurgesteld. Zijn serieuze gezicht hoorde bij een andere serieuze zaak. Of Benny alles wel goed geregeld had voor zijn vrouwtje. ‘Want je wilt er liever nog niet over nadenken en God bewaar me dat er iets erg gebeurt, maar als… [spanning werd opgebouwd in een lange stilte] als er iets gebeurt dan gaat alles naar je directe familie en heeft je vrouwtje in het ergste geval niet eens een dak boven haar hoofd’. Het vrouwtje zat dus gewoon recht tegenover hem zich in te houden om hem niet een enorme schop te geven. Maar gelukkig kwam meneer notaris net zo snel ter zake: ‘je kunt natuurlijk bij ons terecht om daarvoor een en ander vast te laten leggen. Krijg je ook nog eens 10% korting.’
Serieus, deze man is zijn roeping misgelopen. Hij had artiest moeten worden.
—————